مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت­ هفته تمرین مقاومتی­ ­ تناوبی بر طول تلومر، فعالیت تلومراز و TRF2 مردان جوان غیر­ فعال بود. روش­ بررسی: تعداد 20 مرد جوان غیر­ فعال از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین(10 نفر) و گروه کنترل­ (10 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین همزمان مقاومتی و تناوبی که هر جلسه آن شامل دو مرحله بود. مرحله اول، تمرین­ تناوبی شامل 30 دقیقه دویدن برروی نوار­ گردان بود. درمرحله دوم اجرای تمرین مقاومتی به مدت 30 دقیقه انجام می­ شد. نیم ساعت قبل از اولین جلسه تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین 10 میلی لیتر خون از ورید بازویی آزمودنی­ ها گرفته­ شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ ها از روش آماری t (مستقل و وابسته) استفاده و سطح معناداری در کلیه آزمون ها 05/0P≤ در نظر گرفته شد. یافته­ ها: یافته­ های تحقیق حاضر نشان­ داد هشت هفته تمرین مقاومتی­ ­ تناوبی مانع از کوتاه­ شدن طول تلومر شده و باعث افزایش فعالیت تلومراز می­ شود. علاوه بر این، افزایش معنادار مقادیر TRF2 در مقایسه با قبل تمرین دیده شد. نتیجه­ گیری: در نهایت، هشت هفته تمرین ترکیبی باعث افزایش معنادار کیفیت زندگی آزمودنی­ ها گردید. بنابراین، به نظر می­ رسد هشت هفته تمرین می تواند تأثیر مطلوبی بر بیولوژی تلومر و کیفیت زندگی داشته باشد. از این رو، پیشنهاد می­ شود جوانان یک برنامه ورزشی منظم مقاومتی-تناوبی در زندگی روزمره خود در نظر بگیرند تا یک زندگی با کیفیت بهتر و استرس پایین تر داشته باشند و از بسیاری بیماری­ ها و فاکتورهای خطر که با سبک زندگی غیرفعال مرتبط اند مصون باشند.

مقدمه: سیستم قلبی عروقی یکی از مهمترین بخش های طراحی تمرینات ورزشی به شمار می آید و دامنه اثر گذاری تمرینات ورزشی می تواند از آستانه هوازی تا آستانه بی هوازی اتفاق بیافتد. بنابراین هدف از اجرای تحقیق حاضر، تعیین دامنه اثرگذاری تمرین مبتنی بر منحنی عملکرد ضربان قلب در مردان جوان فعال بود. روش کار: به همین منظور، تعداد 20 نفر از پسران جوان و فعال با میانگین سنی 5 تا 25 سال به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و آزمون درمانده ساز دویدن بر روی نوارگردان را اجرا کردند. ضربان قلب و سطح اسید لاکتیک خون معادل آستانه هوازی و بی هوازی به ترتیب با استفاده از روش Dmax اصلاح شده و دستگاه سنجش لاکتات تعیین گردید. همزمان با استفاده از سیستم تجزیه و تحلیلی گازهای تنفسی، تغییرات حجم اکسیژن مصرفی و دی اکسید کربن تولیدی مورد سنجش قرار گرفت. دراین پژوهش به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی مانند دسته بندی کردن اطلاعات و تبدیل آنها به جداول فراوانی، تنظیم درصد فراوانی و میانگین و انحراف استاندارد متغیرها استفاده شد. همچنین برای محاسبه سطح زیر منحنی از عملیات انتگرال گیری مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که برای تعیین آستانه هوازی و بی هوازی می توان از روش مبتنی بر بیشترین فاصله از منحنی عملکرد ضربان قلب و نیز سطح اکسیژن مصرفی و لاکتات خون استفاده کرد. همچنین منحنی عملکرد ضربان قلب برای تعیین دامنه موثر تمرینی، سطح زیر منحنی و سرعت گام برداری معادل آستانه هوازی و بی هوازی موثر می باشد. نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت با استفاده از مدل منحنی عملکرد ضربان قلب می توان دامنه اثرگذاری تمرین را تعیین کرد و به عنوان روشی جدید در ارایه برنامه های تمرینی مورد استفاده قرار داد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF-1) نقش های متنوعی دارد، اما شواهد علمی نشان می دهد که آن یک نشانگر زیستی مرتبط با شاخص های آمادگی جسمانی و سلامتی است. از این رو مطالعه حاضر به بررسی تاثیر هشت هفته تمرین دو قطبی بر شاخص های سرمی محور GH/IGF-1 مردان جوان فعال پرداخت. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 20 مرد جوان 25-18 ساله انتخاب و پس از همگن سازی بر اساس درصد چربی و میزان آمادگی هوازی به صورت تصادفی در دو گروه تمرین دو قطبی (10= n) و کنترل (10= n) جایگزین شدند. گروه حجم تمرینی دو قطبی، 80-70 درصد حجم تمرینات اصلی (30 دقیقه) را با شدت سبک تا متوسط با شدت 60-50 درصد ضربان قلب ذخیره (RHR) و 30-20 درصد باقیمانده را با شدت 95-85 درصد RHR اجرا کردند؛ به این صورت که دو دوره با 3 تکرار 30-15 ثانیه ای که پس از هر تکرار 60-30 ثانیه استراحت فعال و پس از هر دوره 3 دقیقه استراحت فعال داشتند. خون گیری از تمام آزمودنی ها در سه مرحله پیش آزمون 24 ساعت قبل از شروع آزمون و پس از 12 ساعت ناشتایی و نمونه های پس آزمون یکی بلافاصله بعد از جلسه اول و دیگری 48 ساعت بعد از پایان آخرین جلسه تمرین جمع آوری شدند. یافته ها: تمرینات دو قطبی باعث افزایش معنی دار سطح هورمون رشد و IGF-I آزاد پس از یک جلسه تمرین و برنامه هشت هفته ای تمرین دوقطبی شد. با این حال، سطح IGF-1 تام پس از یک جلسه تمرین و برنامه هشت هفته ای تمرین دوقطبی به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین در سطوح IGFBP-3 و IGFBP-5 پس از یک جلسه تمرین و برنامه هشت هفته ای تغییر معنی داری مشاهده نگردید و نیز سطوح ALS پس از یک جلسه تمرین تغییر معنی داری نداشت اما پس از هشت هفته تمرین دوقطبی به صورت معنی داری کاهش یافت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد استفاده از تمرینات دوقطبی ممکن است روش مناسبی برای بهبود عملکرد هورمونی و ارزیابی سطح سلامتی و آمادگی جسمانی مردان جوان باشد.

مقدمه: کورکومین دارای نقش محافظتی و درمانی موثری در آنتی اکسیدان است که می تواند نقش مهمی در هنگام فعالیت ورزشی داشته باشد. بنابراین هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرین شنا و مکمل یاری کورکومین بر شاخص های آنتی اکسیدانی در مردان جوان فعال بود. روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی، 40 نفر از مردان جوان با دامنه سنی 20-25 سال به روش تصادفی و هدفمند انتخاب شدند و به چهار گروه تمرین با مصرف کورکومین، تمرین، کورکومین و کنترل تقسیم شدند. کورکومین به شکل خوراکی به میزان 80 میلی گرم نانو میسیل به مدت چهار هفته روزانه توسط گروه ها مصرف شد. تمرینات شنا به مدت چهار هفته و سه روز در هفته به میزان یک ساعت برگزار شد. نمونه های خونی در حالت پایه و پس از اخرین جلسه تمرینی گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمونهای تی زوجی و واریانس یک طرفه و تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که آنزیم های SOD، CAT و GPx در گروه تمرین به همراه مصرف کورکومین افزایش یافت(05/0 P≤, ). علاوه بر این کورکومین توانست میزان آنزیم های SOD و CAT را بهبود بخشد(05/0 P≤, ). همچنین تفاوتی در گروه های تمرین و کنترل در هر سه آنزیم مشاهده نشد(05/0 P>). نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه می توان پیشنهاد کرد برای افزایش تاثیرات تمرینات ورزشی شنا از مکمل یاری کورکومین استفاده کرد تا میزان سطح آنزیم های آنتی اکسیدانی بهبود یابند.

هدف: فرود یکی از تکالیفی است که در بسیاری از مهارت های ورزشی اجرا می شود و بیشترین شیوع آسیب های اندام تحتانی در ورزش هایی است که در آن ها حرکت پرش-فرود به طور مکرر انجام می شود. در این شرایط خستگی یکی از مولفه هایی است که می تواند از دیدگاه بیومکانیکی و پاتومکانیکی بر پارامترهای مختلف حرکت فرود تاثیرگذار باشد. از این رو هدف از مطالعه نیمه تجربی حاضر تاثیر خستگی بر برخی شاخص های نیروی عکس العمل زمین در مردان جوان سالم فعال حین اجرای حرکت فرود از ارتفاع است. روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. در این تحقیق نیمه آزمایشگاهی، 20 آزمودنی مرد جوان سالم فعال به عنوان آزمودنی شرکت کردند. از آزمون دوچرخه ثابت برای پروتکل خستگی استفاده شد. اطلاعات نیروی عکس العمل زمین حین اجرای حرکت فرود از ارتفاع 40 سانتی متر قبل و بعد از خستگی جمع آوری شد. برای جمع آوری اطلاعات از دستگاه صفحه نیرو استفاده شد و پارامترهای نقطه اوج نیرو، زمان رسیدن تا نقطه اوج نیرو، نرخ بارگذاری و زمان رسیدن به پایداری 0 تحلیل شدند. / محاسبه شد. دادهها با استفاده از آزمون تی زوجی در سطح معنی داری 05 یافته ها: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، اختلاف معنی داری بین حالت قبل و بعد از خستگی برای پارامترهای اوج نیرو، زمان رسیدن به اوج نیرو و نرخ بارگذاری در راستای عمودی مشاهده نشد. اما زمان رسیدن به پایداری در حالت بعد از خستگی. )p> 0/ به طور معنی داری بیشتر از حالت قبل از خستگی بود ) نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق چنین به نظر می رسد که مردان جوان سالم پس از بروز خستگی در مقایسه با حالت قبل از بروز خستگی دیرتر به پایداری می رسند.